Aşure! Karışımın güzelliği…

   Kocaman bir tenceremiz vardı, daha çocuk yaşlarda ne zaman, neden yapıldığını bilmeden o tencereyi Aşure’yle özdeşleştirmiştim… Annem bir gün önceden hazırlığa başlar; nohutunu, fasulyesini, buğdayını artık ne malzeme kullanılacaksa hazırlardı.
Koca bir kazanda aşure yapılır, eş dost komşuya dağıtılırdı. Elbette, yine evin en küçüğü ben olduğum için kaselere koyulan ve tepside elime tutuşturulan aşurelerin dağıtılma görevi bana verilirdi…Ne güzel bir gelenekti(r) “ komşu da pişer, bize de düşer…” ve alanın, yiyenin duası “ Allah kabul etsin” Yapanı da , alanı da mutlu eden geleneğin olduğu bir ay…
    Aşure, malzeme koyuldukça karıştırılan, karıştıkça birbirini tamamlayan, birbirinin tadına tat katan, katıldıkça büyüyen, ve o karışımla ortaya çıkan nefis bir tattır aslında. Çeşitliliktir, çeşitliliğin uyumudur. Fasulyenin nohuta, nohutun buğdaya, buğdayın üzüme, aşmaya değdiği bir bulamaçtır. Tıpkı çok farklı çiçeklerin büyüdüğü ve görsel güzelliğin ortaya çıktığı çiçek tarlası gibidir, uyumdur ahenktir…
    Çocukluğumdan beri beklerim bu ay’ı, elbette farklı zamanlarda da yapılsa bile, Alevi dostların geleneğinde de olan kazanların kaynadığı bu ay da bir başka olur Aşureyi yemenin tadı…
    Anamın damağımda bıraktığı tadı ararım yediğim bütün aşurelerde o tadı bulunca da kaselerin sayısını unutuyorum, kabahat bende değil eşimde yani sevdiceğimde…ve dostlarımda
    İşte yine o ay…Anamın kazanı , kattıkça çoğalan, çoğaldıkça, güzelleşen aşuresi gözümün önüne gelir  ve “ Cemile bacı sıcak sıcak hele bir kase koyayım aşure ye” diyen sesi kulağımdadır.
     Her şeye rağmen, yaşamın bütün acımasızlığına rağmen, hayat devam ediyor ..! Ama öfkeyle, ama direnerek…yaşamımızda ki bu tatları, bu güzellikleri devam ettirmek, yaşatmak ve paylaşmak umuduyla…